چنین گفت سیندخت کای نامدار

به جای روان خواسته خواردار

بزد بر سرش تیغ زهر آبدار

بگفتا منم قارن نامدار

بدو داد ژوپین زهرابدار

که از آهنین کوه کردی گذار

به زیر درختی که بد سایه‌دار

نهادش بدان جایگه نامدار

گهی بردبار و گهی رازدار

که باشد سخن نزد او پایدار

همی نیزه بر مغفر آبدار

نیامد به زخم اندرون پایدار

سر رستم زابلی را بدار

برآریم بر سوگ آن نامدار

همیدون پیاده بسی نیزه‌دار

چه با ترکش و تیر و جوشن‌گذار

پیاده صفی از پس نیزه‌دار

سپردار با تیر جوشن‌گذار

سخن مر سری را کند تاجدار

سری را کند هم سخن چاه دار

هم از گونه گون گوهر آبدار

هم از عود و کافور و هم میوه دار

همه راهی از رهزنان پاک دار

مدار از در دزد جز تیغ و دار

تن ما چو میوه ست و او میوه دار

بچینند یک روز میوه ز دار

نه هست او را نهاد و حد و مقدار

که پس باشد نهایاتش پدیدار

سیم فرمان سلطان جهاندار

به ملک اندر بهای دین دادار

اگر او نیستی ما را خریدار

نبودی شاعری را هیچ مقدار

درون شهر و بیرونش چنان دار

که ایمن باشد از مکّار و غدّار

به یاد آور ز داور گاه دادار

ز هول دوزخ و فرجام کردار

تو این پیوند نو را باد می‌دار

همیدون دل از آن پیوند بردار

کنون آن خواهم از بخشنده دادار

که باشد مر مرا از بد نگهدار