با خردومند بی‌وفا بوَد این بخت

خویشتن خویش را بکوش تو یک لخت

خود خور و خود ده کجا نبود پشیمان

هر که بداد و بخورد از آن چه که بَلْفَخْت

پس تبیری دید نزدیک درخت

هر گهی بانگی بجستی تند و سخت

گرفت آب کاشه ز سرمای سخت

چو زرین ورق گشت برگ درخت

گیا رست با چند گونه درخت

به زیر اندر آمد سرانشان ز بخت

ابوالقاسم آن شاه پیروز بخت

نهاد از بر تاج خورشید تخت

همیشه تن آباد با تاج و تخت

ز درد و غم آزاد و پیروز بخت

بخورد و بر او آفرین کرد سخت

مزه یافت خواندش ورا نیک‌بخت

چه اختر بد این از تو ای نیک‌بخت؟

چه باری؟ ز شاخ کدامین درخت؟

چنین داد پاسخ فریدون که تخت

نماند به کس جاودانه نه بخت

به دشنام زشت و به آواز سخت

شگفتی بشورید با شور بخت

بر آن گونه ضحاک را بسته سخت

سوی شیرخوان برد بیداربخت

سه فرزند بودیم زیبای تخت

یکی کهتر از ما برآمد به بخت

مگر همچنان گفتم آباد تخت

سپارم به سه دیدهٔ نیک بخت

کنون خواه تاجش ده و خواه تخت

شد آن سایه‌گستر نیازی درخت

هم از شاه یابند دیهیم و تخت

ز سالار زر و ز دادار بخت

کنون تاجت آوردم ای شاه و تخت

به بار آمد آن خسروانی درخت

همه پشت پیلان ز پیروزه تخت

بیاراست سالار پیروز بخت

چو این کرده شد روز برگشت بخت

بپژمرد برگ کیانی درخت

بدو گردد آراسته تاج و تخت

ازان رفته نام و بدین مانده بخت

خرد یافته موبد نیک بخت

به فرزند زد داستان درخت