پورنادان پورعاصی بیعتی است

پس فلان بن فلان لعنتی است

مثل شیطان هر که باشد لعنتی است

هرکه چون انسان بود او رحمتی است

مظهر حقند اشیا جملگی و اندر ظهور

هر یکی راز اقتضای طبع خود خاصیتی است

سیر آب اندر نباتات چمن یکسان بود

لیک در هر میوه یی آبی و رنگ و لذتی است

گر رند خراباتی و گر خلوتی است

خواهان منند و عشق من شهرتی است

کس نیست که نیست داغ مهری بدلش

داغ دل من ستاره ...تی است

جوش نطق از دل نشان دوستی است

بستگی نطق از بی الفتی است

بهر قطعه اش کز خرد آیتی است

جداگانه اندرزی و حکمتی است

پس ملایک هر یکی را حضرتی است

اندران حضرت وزو بس خلوتی است

از اسیریِ تو حق‌ را حکمتی‌ است‌

شیر حق‌ را در اسیری شوکتی‌ است‌

هر یکی‌ از انبیاء را حجتی‌ است‌

بر ثبوت‌ خویش‌ از حق‌ آیتی‌ است‌

نه‌ به‌ کف‌ یک‌ حبّه‌ مال و ملکتی‌ است‌

بر شما از خلق‌ و خالق‌ لعنتی‌ است‌

هر عرَض را علّت‌ و خاصیّتی‌ است‌

با وجودش از جهانی‌ نسبتی‌ است‌

یا ز نقش‌ معنی‌ این‌ هم‌ صورتی‌ است‌

هم‌ ز مستی‌ های آن می‌ حالتی‌ است‌

هر مقامی نعمتی و جنّتی است

عارفان را مژده ای بر رحمتی است

هر مقامی سوی وحدت رجعتی است

اتصالش بر مشاهد رؤیتی است

گو بیارید ار شما را حجتی است

راست می گویید و قول از قوّتی است

نه چنان جودی که در وی منّتی است

گفت گر منّت برید از رحمتی است

با وطن اهل وطن را نسبتی است

زانکه از خاکش طلوع ملتی است

ای عجب این خلق را هر دم دگرسان حالتی است

گاه زیبا، گاه زشت‌، الحق که انسان آیتی است

اندرین کشور تبه گشت آسمانی گوهرم

لعل را کی در دل کوه بدخشان قیمتی است

وعدهٔ باغ وگلستانم مده کاز فرط یاس

[...]

هر بلائی کز تو آید، رحمتی است

هر که را فقری دهی، آن دولتی است