گر مقصر شدم به خدمت تو

بد مکن بر رهی کمانی خویش

بهترین خدمتست آنکه رهی

دور دارد ز تو گرانی خویش

بی‌چنو پیر در جوانی خویش

که خورد بر ز زندگانی خویش

سیرم از عمر و زندگانی خویش

می‌بگریم بر این جوانی خویش

سگ بود کو ز ناتوانی خویش

خوش نخسبد به پاسبانی خویش

هرکس از گرمی جوانی خویش

داد بر باد زندگانی خویش

از غرض های این جهانی خویش

باز برخور به زندگانی خویش

چون بدیدم عجز و حیرانی خویش

ننگ می‌دارم ز سلطانی خویش

سر برآر از خواب نادانی خویش

تا نمانی در پریشانی خویش

برو رحم کن بر جوانی خویش

ببخشای بر زندگانی خویش

سرش سیر شد از جوانی خویش

مبرا شد از زندگانی خویش

روزگاری ست که از غایت نادانی خویش

چون خطت نامه سیاهم ز پریشانی خویش

آنچنان کفر سر زلف تو بدنامم کرد

که خجل می شوم از نام مسلمانی خویش

سرکشی نیست دلم را که تو را سجده نکرد

[...]

سلاخ که ساختی به پردانی خویش

کار همه جز عاشق زندانی خویش

می‌میرم از انتظار کی خواهی کرد

سلاخی گوسفند قربانی خویش

دانم کنم آرزو حیرانی خویش

سامان کسان و نابسامانی خویش

من عادت زلف یار دارم خواهم

جمعیت دل ها و پریشانی خویش

بر دشمنان شمردم، عیب نهانی خویش

خود را خلاص کردم، از پاسبانی خویش

مکن به لهو و لعب صرف نوجوانی خویش

به خاک شوره مریز آب زندگانی خویش

هوای نفس ز دست اختیار برده مرا

خجل چو موج سرابم ز خوش عنانی خویش

نیم به خاطر صحرا چو گردباد گران

[...]

بر دشمنان شمردم عیب نهانی خویش

خود را خلاص کردم از پاسبانی خویش

خلق محمدی رابا زر که جمع کرده است؟

یارب که برخورد گل از زندگانی خویش

ازتیشه حوادث از پای درنیایم

[...]

بستم کمر چو عنقا در بی نشانی خویش

بر جا گذاشتم نام، از ناتوانی خویش

چون من کسی مبادا، تنها ز یار و محرم

دل نیست، با که گویم، درد نهانی خویش؟

اشک سبک عنانم صحرانورد وحدت

[...]

تا چند به چنگ غم پنهانی خویش

روزی به شب آرم از گرانجانی خویش؟

یک شب خواهم به کام دل شرح دهم

با زلف تو، احوال پریشانی خویش

ای گشته من فگار بی تو

نومید ز زندگانی خویش

زارم چو کشی به درد هجران

می ترس از نوجوانی خویش

تا چند فراشم گذاری

[...]

بر دشمنان شمردم عیب نهانی خویش

خود را خلاص کردم از پاسبانی خویش