مرا در جهان انده جان اوست

کنون با توم روز پیمان اوست

آن خواجه که در قالب اقبال روان اوست

نزد عقلا تحفهٔ اسرار نهان اوست

پیداست به رادی و نهان از کرم خویش

در عالم پیدایی پیدا و نهان اوست

در محفل پیران و جوانان به لطافت

[...]

در مصالح مدبّر جان اوست

در ممالک دبیر یزدان اوست

پیرایهٔ لباس معانی بیان اوست

سرمایهٔ اساس ایادی بنان اوست

ملت سپهر و طلعت او آفتاب اوست

دولت جهان و همت او آسمان اوست

چرخ ، ارچه گردنست ، مطیع زمام اوست

[...]

آن نازنین که عیسی دلها زبان اوست

عود الصلب من خط زنار سان اوست

بس عقل عیسوی که ز مشکین صلیب او

زنار بندد ارچه فلک طیلسان اوست

هر دم لبش به خنده برآید مسیح نو

[...]

این پرده کاسمان جلال آستان اوست

ابری است کافتاب شرف در عنان اوست

این ابر بین که معتکف اوست آفتاب

وین آفتاب کابر کرم سایبان اوست

این پرده گرنه صحن بهشت است پس چرا

[...]

حاجتگه جملهٔ جهان اوست

محراب زمین و آسمان اوست

سفالینه جامی که می جان اوست

سفالین زمین خاک ریحان اوست

حبش داغ بر روی فرمان اوست

سیه پوشی زنگ از افغان اوست

گزیده کسی کاو به فرمان اوست

بر او آفرین که‌آفرین خوان اوست

گوهر سنگین که زمین کان اوست

کی دیت گوهر دندان اوست

گفت «ز نقشی که در ایوان اوست

دُر به سپیدی نه چو دندان اوست»

کآب جگر چشمهٔ حیوان اوست

چشمهٔ خورشید نمکدان اوست

بنده آن اوست و تشریف آن اوست

من کیم، فرمان همه فرمان اوست

خداوند جهان و نور جان اوست

پدید آرندهٔ هر دوجهان اوست

در اصل کار چون هر دو جهان اوست

چه گردی گرد شبهت اصل آن اوست

ملک چبود جمله عالم ز آن اوست

اوّلین و آخرین دیوان اوست

این همه غوغا در این ره ز آن اوست

ز آنکه خود منزلگه شیطان اوست

هر کرا نصرت بود حق ز آن اوست

جملهٔ آفاق در فرمان اوست

حکم حکم او و فرمان آن اوست

هل اتی و انّما در شان اوست