دل ز اندیشه روشن و عالیست

بیشهٔ دین ز شیر شر خالیست

دل هرک از محبتش خالیست

نه دلست آن که زرق و محتالیست

خرِ دجّال چون ز جو خالیست

علَم جور او از آن عالیست

جانا دلم از خال سیاه تو به حالیست

کامروز بر آنم که نه دل نقطهٔ خالیست

در آرزوی خواب شب از بهر خیالت

حقا که تنم راست چو در خواب خیالیست

بی‌روز رخ خوب تو دانم خبرت نیست

[...]

کرده زندانی‌ام‌، کنون سالی‌ست

روی شاهم خجسته‌تر فالی‌ست

اگرچه روستم صاحب کمالیست

ولی در آرزوی ملکِ زالیست

خرد زاهد نمای هر حوالیست

ولیکن عشق شنگی لا ابالیست

میان خواب و بیداریم حالیست

که جانم را در آن حد کمالیست

عذاب جان عاشق از جمالیست

که جان را طاقت آن چون محالیست

هر آن صورت که در نقص و کمالی‌ست

درین آیینه عکسی و خیالی‌ست

تو بشناس آنکه او سرّ معالیست

درون نی ز غیر او چه خالیست

خرد زاهد نمای هر حوالیست

ولیکن عشق سنگی لاابالیست

بیمار فراق تو بحالیست

در دور تو عافیت محالیست

در عهد تو کس نشان ندادست

کآسود کیست پا وصالیست

بر چهرۀ روزهای گیتی

[...]

کوته سخنی، ستوده حالیست

بسیار سخن زدی ، ملالیست

جنبش هر یکی به منوالیست

هر یکی زان دلیل بر حالیست

چر یک اندام نیز در حالیست

در فراست دلیل بر فالیست

تا بر گل سیراب تو از غالیه خالیست

حقا که مرا تیره تر از خال تو حالیست

طغرای خم ابروی مشکینت ندارد

مه گر چه از آن روی چو خورشید مثالیست

در باغ لطافت قد چون سرو روانت

[...]

مرا ای ماه روزی بی تو سالی‌ست

تو را هر دم ز مشتاقان ملالی‌ست

اگر چه از فراقت در وبالم

مدامم با خیال تو وصالی‌ست

دل مجروح من گم شد و گر باز

[...]

ماهم این هفته برون رفت و به چشمم سالی‌ست

حالِ هجران تو چه دانی که چه مشکل حالی‌ست؟

مردم دیده ز لطفِ رخِ او در رخِ او

عکس خود دید، گمان برد که مشکین خالی‌ست

می‌چکد شیر هنوز از لبِ هم‌چون شکرش

[...]

دلم پیرانه سر با خردسالی ست

که باغ حسن را نازک نهالی ست

شکار آهوی شیرافکن اوست

به صحرای ختن هر جا غزالی ست

خیالش تا به چشمم جای کرده ست

[...]