بدین بی‌روغنی مغز دماغم

غم دل بین که سوزد چون چراغم

به شیرین گفت کاِی چشم و چراغم

همایِ گلشن و طاووس باغم

نسیم دوست می‌یابد دماغم

خیال گنج می‌بیند چراغم

چو داد اندیشهٔ جادو دماغم

ز چشم افسای این لعبت فراغم

چند سال‌ست تا در این باغم

از شبیخون دزد بی‌داغم

پدر گفتش که ای چشم و چراغم

چو از گریه بپالودی دماغم

نمیدانی که در چه درد وداغم

که میجوشد ز خون دل دماغم

اگر دستور باشد سوی باغم

تهی گردد ازین سودا دماغم

به تازه باد جدایی گلی ببرد ز باغم

که همچو بلبل مسکین از آن به درد و به داغم

اگر حدیث مشوش کنم بدیع نباشد

که از فراق عزیزان مشوشست دماغم

مرا مبر به تفرج، مکن حدیث تماشا

[...]

ز زلفت بو نمی‌یابد دماغم

به خون دیده می‌سوزد چراغم

مرا در دل بُد این پیکان هجران

نهادی از جفا بر سینه داغم

چو شادی از وصالش نیست ما را

[...]

ز گل با روی تو باشد فراغم

چرا با روی تو باشد مرا غم

نبینم غیر رویت در جهان روی

تویی در عالم ای چشم و چراغم

بسی داغ فراقت در دلم بود

[...]

بخندان از لب آن غنچه باغم

وز این گل عطر پرور کن دماغم

به دل زین طنز مپسندید داغم

که ناید بوی یوسف در دماغم

خوشم با داغ دل کز سوز داغم

همه بوی تو آید بر دماغم

بی روی تو پروانه ای امشب به چراغم

خود را به چنان بی خودیی سوخت که داغم

مطرب به کنایت غزلی دوش ادا کرد

کز گریه شدم مست و شد از دست ایاغم

دور از تو ز خود رفتگیی می دهدم دست

[...]

داغ دلم افروخته تر شد ز چراغم

هم منصب پروانه بود پنبه داغم

در پوست نمی گنجد ازین نشئه نشاطم

بر دست نمی استد ازین باده ایاغم

صدسال گر از گل به مشامم نرسد بود

[...]

شبستانش مبادا بیچراغم

مبادا گم خیالش از دماغم

نبیند معرفت کن در ایاغم

خرابات محبت کن دماغم

دریغ آباد زندان طرف با غم

به کف گلدسته از گلهای داغم

ز عطر گل نمک ریزد به داغم

گلاب افشان کند چشم و دماغم