به چندین فروغ و به چندین چراغ

بیاراسته چون به نوروز باغ

سر و تن بشستی نهفته به باغ

پرستنده با او ببردی چراغ

جهان از شب تیره چون پرّ زاغ

همانگه سر از کوه بر زد چراغ

دو چشمش به سان دو نرگس به باغ

مژه تیرگی برده از پر زاغ

چنان شد ز لشکر در و دشت و راغ

که بر سر نیارست پرید زاغ

مراو را سپارد گل و برگ و باغ

بهاری به کردار روشن چراغ

از ایوان و کاخ و ز پالیز و باغ

ز کوه و در و رود وز دشت راغ

چو خورشید پیدا شد از پشت زاغ

برآمد به کردار زرین چراغ

سپاه شب تیره بر دشت و راغ

یکی فرش گسترده از پرّ زاغ

خروشیدم و خواستم زو چراغ

برفت آن بت مهربانم ز باغ

بیاورد شمع و بیامد به باغ

برافروخت رخشنده شمع و چراغ

چو سرو سهی گوژ گردد به باغ

بدو بر شود تیره روشن چراغ

هم آنگه زمین گشت چون پر زاغ

چنین تا سر از کوه بر زد چراغ

به ترکان اسیراند با درد و داغ

پیاده دوان رنگ رخ چون چراغ

ز مردم زمین بود چون پر زاغ

سیه گشته و چشمها چون چراغ

رخ شاه ز آواز شد چون چراغ

ازان کوه برگشت دل پر ز داغ

چو برزد سر از کوه روشن چراغ

ببردند بالای زرین جناغ

دو تا گشت آن سرو نازان به باغ

همان تیره گشت آن گرامی چراغ

یکی شارستان کرد پر کاخ و باغ

بدو اندرون چشمه و دشت و راغ

چو زرین درفشی برآورد راغ

بر میهمان شد خداوند باغ