بتگک ازان گزیده‌ام این کازه

کم عیش نیک و دخل بی اندازه

منظر او بلند چون خوازه

هر یکی زو بزینت تازه

بگو ای بدگمان بی وفا زه

تو کردی بر کمان ناکسی زه

چون برون رفت جان ز دروازه

دلِ کهنه ازو شود تازه

افتد از سیر جان بی‌اندازه

از زمین تا به عرش آوازه

در جهانی فگنده آوازه

با خود آورده سنّتی تازه

هم کهن پیر و هم جوان تازه

برده آوازه تا به دروازه

مرد چون شد برون ز دروازه

به رفیق قدیمش از تازه

کرد نایی از آن نی تازه

راز دل را که داند اندازه

شکر این نعمت بی‌اندازه

که شد اندر ممالکش تازه

عیش عالم بدو شده تازه

هنر او گذشت از اندازه

صدر اسلام و دین بدو تازه

هنر و علم او بی‌اندازه

لذّتی دارد این سخن تازه

که بخ خوبی گذشت از اندازه

عشق تو و محنتی ز سر تازه

در شهر فکنده باز آوازه

سبحان الله که هر غمی کاید

چون پای برون نهد ز دروازه

یکسر سوی دل همیرود گویم

[...]

لشگر انگیخت بیش از اندازه

کینه‌ور تیز گشت و کین تازه

دادمش نقدهای رو تازه

چیزهایی برون ز اندازه

چون خورش خورده شد به اندازه

شد طبیعت به پرورش تازه

میوه‌هایی برون ز اندازه

جان ازو تازه او چو جان تازه

نمازی نغز بگزاری و تازه

سبک تر از نماز بر جنازه

از این اسرارها کن مغز تازه

دگر افتی تو اندر عین کازه