مرد را خوار چه دارد؟ تن خوش خوارش

چون تو را خوار کند چون نکنی خوارش ؟

هر که او انده و تیمار تو را کوشد

تو بخیره چه خوری انده و تیمارش؟

تن همان خاک گران سیه است ار چند

[...]

جهان را دگرگونه شد کارو بارش

برو مهربان گشت صورت نگارش

به دیبا بپوشید نوروز رویش

به لولو بشست ابر گرد از عذارش

به نیسان همی قرطهٔ سبز پوشد

[...]

هزاران آفتاب اندر کنارش

هزاران اژدها اندر حصارش

شده «کیوان» زِ هَفْتُم‌چَرخ یارَش؛

به کامِ نیکخواهان کرده کارَش.

چو ابرِ تیره زلفِ تابدارش؛

به اَبْرَ انْدر چو زُهره گوشوارش.

هم از باغ وفا رفته بهارش

هم از کاخ صفا رفته نگارش

شکفته شد به رخ بر، لاله زارش

به بار آمد ز بر، سیمین دو نارش

گهی قرعه زدی بر نام یارش

که با او چون بود فرجام کارش

نگه کن دشت مرو و مرغزارش

همیدون بوستان و رودبارش

شب تاریک بودی غمگسارش

ز مشکین موی رامین یادگارش

همی گردم میان لاله‌زارش

همی بینم شکفته نو بهارش

زنان بر روی دست پر نگارش

بنفشه کرد تازه گل انارش

چرنده گاو کیلی بر کنارش

گهی آبش خورد گه نوبهارش

چو گیلی گاو رامین بر کنارش

گهی آبش خورد گه نوبهارش

چو باغی از مه و پروین بهارش

بهاری از گل و سوسن نگارش

تو گفتی بود دیرین دوستدارش

فراز آمد گرفت اندر کنارش

گلی عنبر فروشان بر کنارش

گلی شکر فروشان بر گذارش

چو ابری دید زلف مشکبارش

به ابر اندر ستاره گوشوارش

وفا کشت و جفا آورد بارش

بدی کرد ارچه نیکی کرد یارش

وفا باشد خجسته برگ و بارش

گل صد برگ باشد خشک خارش