تا ترا بود با تو در ذاتست

کعبه با طاعتت خراباتست

غم عشق تو از غمها نجاتست

مرا خاک درت آب حیاتست

نمی‌جویم نجات از بند عشقت

چه بندست آنکه خوشتر از نجاتست

مرا گویند راه عشق مسپر

[...]

صدری که ازو دولت و دین جفت ثباتست

آن خواجهٔ شرعست که سلطان قضاتست

آن عقل مجرد که وجود به کمالش

هم قاعده جنبش وهم اصل ثباتست

از نسبت او دولت ودین هر دو حمیدند

[...]

به خدایی که در ولایت غیب

عالم السر و الخفیاتست

که غمت شه رخم به اسب فراق

آن چنان زد که بیم شهماتست

جهانا چون حیات تو مماتست

وفا ازتو طمع کردن وفاتست

صفاتش ذات و ذاتش چون صفاتست

چو نیکو بنگری خود جمله ذاتست

شرابی را که بدمستی صفاتست

حرامش دان اگر آب حیاتست

خرد نقد سرای کایناتست

ولیکن عشق اکسیر حیاتست

در و دیوار جنت از حیاتست

زمین و آسمان او نجاتست

بسا مردا که او اب الصلاتست

بسا زن کان زمان اخت الزکاتست

لبش گویی که حلوای نباتست

چه حلوای نبات آب حیاتست

جهان از ظلّ فضلش را نجاتست

سر مویی ز فضلش کایناتست

تو بشناس آنکه او از نور ذاتست

به گیتی آشکارا در صفاتست

ندارد مثل خود معبود ذاتست

نموداری ز ذاتش در صفاتست

نه تقلید است این اعیان ذاتست

صفات او فزون از هر صفاتست

میی دارد که جان بخش حیاتست

در آن می بیشکی دیدار ذاتست

کمال بیخودی اکسیر ذاتست

در این معنی چو سالک رانجاتست

چه با دل میکنم این لحظه ذاتست

برون از این مکان عین صفاتست

مکان صورتم عین صفاتست

ولی جان در حضور نور ذاتست

مرا علم حقایق نور ذاتست

بیان شرعم از ذات و صفاتست