چو تو بر صورت خسرو چنینی

ببین تا چون بود کاو را ببینی!

برون آمد ز درج آن نقش چینی

شدن را کرده با خود نقش بینی

به زخم نیزه‌ها هر نازنینی

نیستان کرده بر گوران زمینی

فراقش گر کند گستاخ‌بینی

بگو برخیزمت یا می‌نشینی

تو را من همسرم در هم‌نشینی

به چشم زیردستانم چه بینی

اگر صد سال بر خاکش نشینی

از او خاکی‌تری کس را نبینی

کنیز‌ان داشتی رومی و چینی

کز ایشان هیچ را مثلی نبینی

نگارین‌مرغی ای تمثال چینی

چرا هر لحظه بر شاخی نشینی‌؟

کنیزان منند اینان که بینی

که در خلوت تو با ایشان نشینی

صواب آن شد ز روی پیش‌بینی

که امروزی در این منظر نشینی

سیاهان حبش ترکان چینی

چو شب با ماه کرده همنشینی

همه پر زر و دیباهای چینی

کز آنسان در جهان اکنون نبینی

حذر کن زانکه ناگه در کمینی

دعای بد کند خلوت‌نشینی

ز ما بر جان چون او نازنینی

پیاپی باد هر دم آفرینی

نه‌بینی گرد ازین دوران که بینی

جز آن قالب که در قلبش نشینی

با من به مراد دل نشینی

من نارون و تو سرو بینی

کز مهر زنی بدین حزینی

دیوانه شد این چنین که بینی

زین‌سان که تو زخم رنج بینی

فرسوده شوی گر آهنینی

با اینکه چو دیده نازنینی

بدرود که دیگرم نبینی

هم گنج شدی که در زمینی

گر گنج نه‌ای چرا چنینی؟