شدم بازیچهٔ طفلان که در هرجا که بنشینم

صد آهوچشم چون مجنون به گرد خویش می‌بینم

شبی خواهم به بزمت آیم آن ساعت که می نوشی

حریفان تو برخیزند و من تا روز بنشینم

نخواهم کس نشیند در رهت کز پا کشد خاری

[...]

من اینسان گرم مهری کز تو بینم

بمیرم بیتو گر روزی نشینم

ندانم پیش از آن کز پا نشینم

رخ او باز بینم یا نبینم

چو از روز ازل رندی و قلاشی است آئینم

بجز عشق تو ورزیدن نباشد مذهب و دینم

ز شمع روی تو آتش فتاد اندر دل و جانم

مگر آب لب لعلت دهد زین سوز تسکینم

رخت از ظلمت زلفت اسیر قید می دانم

[...]

در عشق تو بی مذهبم و بی دینم

نور رخ تو ز کفر و دین می بینم

چون دل بصفای معرفت روشن شد

در مرتبه یقین بود تمکینم

جانا ز جهان جمال تو می بینم

از باغ جهان گل وصالت چینم

دایم ز جهان مرا چو مشهود توئی

در مرتبه شهود بی تلوینم

عمری بامید آنکه رویت بینم

یا بو که گلی ز باغ وصلت چینم

از کعبه بجستم و ندیدم این دم

ترسائی و بت پرستیت آئینم

کدام صبح سعادت بود مبارک ازینم؟

که در برابرت آیم، صباح روی تو بینم

زهی مراد! که عاشق هلاک روی تو گردد

مراد من همه اینست، من هلاک همینم

گهی که سر بنهم بر زمین بپیش سگانت

[...]

بر لب بام قصر بنشینم

تا گروه کبوتران بینم

ز دوری سر به جیب غم نشینم

رود عمری که یک بارت نبینم

چو خواهم باکسی همدم نشینم

به خود جز سایه همزانو نبینم

ز من ننگ است هر کس را که بینم

به این آشفتگی تا کی نشینم

نهم بر خویش جرمی کز تو بینم

گل افشانم به خاری کز تو چینم

بدان ای گل عذار مه جبینم

که من شهزادهٔ اقلیم چینم

به مژگان سیه کردی هزاران رخنه در دینم

بیا کز چشم بیمارت هزاران درد برچینم

شب رحلت هم از بستر روم تا قصر حورالعین

اگر در وقت جان دادن تو باشی شمع بالینم

چه غم ز رفتن این است، می کشد اینم

که غم تو به بازیچه می برد دینم

فروغ آیینه ام بی چراغ مجلس نیست

کجاست سرمه کش دیدهٔ خدا بینم

امام شهر که مستم ندیده، حیران بود

[...]

چه بختست این کزو جز غم نبینم

به مرگش کاش در ماتم نشینم

من آن برقم که با باران نشینم

ز حرقت آب بر آتش گزینم

آنم که به غم مصاحب دیرینم

بر چهره عیش دوستداران چینم

بیهوده کارخانه تکوینم

همچون پل رودخانه قزوینم

آن سالکم که با خضر هرچند هم نشینم

سرگشته همچو پرگار در گام اولینم

از بیم دید و وا دید بگریزم از عدم هم

گر بعد مرگ بیند در خواب همنشینم

دایم زهمت فقر خرجم ز دخل بیش است

[...]