ساقی وقت مناخیز که وقت دیست

خون بعروقم فسرد وقت کرامت کیست

موسم بهمن بکاخ فصل بهار میست

هر که نشد مست می مرده مطلق ویست

تو کورستی ندانی نور خود چیست

ز گرمی پی توان بردن مگو نیست

آلانان به جز ملک آلام نیست

که گوید به شهنامه نام دژیست

پرکزسب غیر فرخزاد نیست

که در پهلوی اسب و زاده یکی است

از آن نامداران دگر کس نزیست

همی تخت بر بخت ایشان گریست

الا گر بدانی بخواهی گریست

که آواره گی های اینان زچیست

کسی مالک مال و ناموس نیست

ندانند فریاد رس را که کیست

خادم از چار طرف در نگریست

گفت اینجا اثر از کفش تو نیست

چسان با دد و دیو و پتیاره زیست

چسان رنجها برد و خون ها گریست

مهر و قهر و صلح و جنگ اینجا یکیست

شیر و نخجیر و پلنگ اینجا یکی است

زال بگرفت و بپرسید که چیست

از چه رو نوشم و این ساقی کیست

همانا یقین تخمه باب نیست

ز مادرش باید به پرسم که کیست

که هیهات در عهد ما ظلم چیست

که با عدل ما آورد تاب زیست

چو گیتی کسی در تو خرم نزیست

مگر رفت و هنگام رفتن گریست

مرا نیست دیگر توانای زیست

برین زندگی زار باید گریست

چو کیفر کشد چرخ، جمشید کیست

بر باد بنیاد کن، بید چیست

گران شاه چندان به گیتی بزیست

که این شاه و دستور را بنگریست

مرا از پردهٔ ساز آگهی نیست

ولی دانم نوای زندگی چیست

سرودم آنچنان در شاخساران

گل از مرغ چمن پرسد که این کیست؟

ندانم دل شهید جلوه کیست

نصیب او قرار یک نفس نیست

به صحرا بردمش افسرده تر گشت

کنار آب جوئی زار بگریست

امیر کاروان آن اعجمی کیست؟

سرود او به آهنگ عرب نیست

زند آن نغمه کز سیرابی او

خنک دل در بیابانی توان زیست