که ای مردم اینگونه پیگار چیست

شما را مگر شرم بر چهره نیست

مراتاب این جانشکر درد نیست

براین زندگانیم باید گریست

که هان لشگر این رسم پیکار چیست

مگر درنهاد شما عار نیست

همی گفت از اینگونه و می گریست

شگفتا چسان با چنان درد زیست

جز او ذات اورا که داند که چیست؟

مرا او را بجز او شناسنده کیست؟

تو بیماری اندر تنت تاب نیست

بدو پاسخ آورد شاه و گریست

کنون گاه این زاری و گریه نیست

به مرگم بسی زار خواهی گریست

شهنشاه سوی زمین بنگریست

که نارفتن باره بیند که چیست

ازین پس بسی زار خواهی گریست

ولی جز شکیبایی ات چاره نیست

مرانک به سوگ تو باید گریست

که این، دشت مرگ است، بازیچه نیست

به آل علی (ع) این همه کینه چیست؟

که از تو شب و روز ایشان یکی است

به بزمی که غم را درو نیست

زاندوه شه روح قدسی گریست

از این سخت تر ظلم و بیداد نیست

تو دانی مکافات این کار چیست؟

بدو اینهمه زخم کاری زکیست؟

زخونش بسی رود جاری ز چیست؟

وزآن پس بدوگفت:کایدر بایست

برو،کشتن من به دست تو نیست

همش باز فرما که تعبیرچیست؟

مرا خواب آشفته از بهر کیست؟

ندانم از این پس مرا چاره چیست

که از محرمی برسرم سایه نیست

بدو گفت بانو که این مویه چیست؟

شما را دم شادی و خرمی است

شگفتا که آن بد گهر می گریست

بگفتم: که این گریه ات بهر چیست؟

چه فرمان دهی چاره ی کار چیست

که کس چاره سازنده غیر تو نیست