سال بگذشته بشد، ظرف زمانش لبریز

ریخت بر ساحت این نامتناهی دهلیز

در کف سال نو، آینده اسرارآمیز

همچو مرغی به نوائی هجن و لحن ستیز

بیا بنگر، اینک خر بی تمیز

که وقعی نمی هشت بر هیچ چیز

یاسی ما هست ای یار عزیز:

حضرت جمبول یعنی انگلیز

صفیر قمری و بانگ شباویز

زمانی دلکش و گاهی غم‌انگیز

گفت سوداگر بطوطی، کای عزیز

خواب از من برده ادراک و تمیز

من ترا کی گفتم، ای یار عزیز

کاین گره بگشای و گندم را بریز

همان بلبل، آن دوستدار عزیز

که بودش بدامان من، خفت و خیز

صخره را گفتم، مکن با او ستیز

قطره را گفتم، بدان جانب مریز

پشه‌ای را حکم فرمودم که خیز

خاکش اندر دیدهٔ خودبین بریز

مور خوارش گفت، کای یار عزیز

گر تو نقاشی، بیا طرحی بریز

شب است و باغ گلستان خزان رؤیاخیز

بیا که طعنه به شیراز می‌زند تبریز

بیا که حلقه‌به‌گوشان آسمان ریزند

سری به پای تو در حلقهٔ غلام و کنیز

به گوشوار دلاویز ماه من نرسد

[...]

کجایی؟ کز نوای آتشینم

دلت در سینه گردد آتش‌انگیز

میان برف و یخ در آتشستم

به برف اندر شگفت است آتش تیز