کسی کاو خون هندویی بریزد

چو وارث باشد آن خون برنخیزد

نهنگ آن بِهْ که در دریا ستیزد

کز آب خُرد ماهی خُرد خیزد

خر از دکان پالان‌گر گریزد

چو بیند جو‌فروش از جای خیزد

و گر با جوش گرمم برستیزد

چنان جوشم کز او جوشن بریزد

تو باغی و او گیاهی کز تو خیزد

گیاه آن بِهْ که هم در باغ ریزد

مزن زن را ولی چون برستیزد

چنانش زن که هرگز برنخیزد

مکن سودا که شیرین خشم ریزد

ز شیرینی بجز صفرا چه خیزد‌؟

رطب چینی که با نخلم ستیزد

ز من جز خار هیچش برنخیزد

گل آن بهتر کزو گلاب خیزد

گلابی گر گذارد گل بریزد

ولی باید که می در جام ریزد

که از دست این زمان آن برنخیزد

درخت میوه تا خامست خیزد

چو گردد پخته حالی بر بریزد

چو آن گاوی که ازوی شیر خیزد

لگد در شیر گیرد تا بریزد

گه زلزله گاه سیل خیزد

زین ساید خاک و زان بریزد

هر دود کزین مغاک خیزد

تا یک دو سه نیزه بر ستیزد

گیرم که ز دانه خوشه خیزد

در قالب صورتش که ریزد

از تیغش کوه لعل خیزد

وز جام چو کوه لعل ریزد

با گرد رکابش ار ستیزد

پرویز به قایمی بریزد

چون موکب آفتاب خیزد

سایه به طلایه خود گریزد

گر هر شه را خزینه خیزد

شاه اوست کز او خزینه ریزد

نصرت که عدو ازو گریزد

از سایهٔ دولت تو خیزد