ترسای نا مسلمان چون آهوی رمیده

آرام من گرفته، در زلف خود کشیده

بویی ز زلف و رویش بر جان من وزیده

یک جای کفر و ایمان آخر بگو، که دیده؟

دلِ ما از کنارِ ما رمیده

به صورت مانده و معنی ندیده

ز ما آن راندهٔ درگاه، خوش‌تر

حق او را دیده و ما را شنیده

هر آن قومی که می ریزد بهارش

نسازد جز به بوهای رمیده

ز خاکش لاله می روید ولیکن

قبائی دارد از رنگ پریده

خنکن ملتی بر خود رسیده

ز درد جستجو نارمیده

درخش او ته این نیلگون چرخ

چو تیغی از میان بیرون کشیده

چو آن نو کوزه‌هایِ آب دیده

عرق اندر مَساماتَم دویده

چو اشعار حجابم را شنیده

حجاب شرم و عفت را دریده

ای یک جهان برادر وی نور هر دو دیده

چون حال زار خواهر چشم فلک ندیده

بی محمل و عماری بی آشنا و یاری

سر گرد هر دیاری خاتون داغدیده

خورشید برج عصمت شد در حجاب ظلمت

[...]

ما را حجاب عصمت گردون دون دریده

معجز ز سر کشیده

شاخ صنوبر او از خاک و خون دمیده

سر بر فلک کشیده

از خون جوانان وطن لاله دمیده

از ماتم سرو قدشان سرو خمیده

در سایۀ گل بلبل ازین غصه خزیده

گل نیز چو من در غمشان جامه دریده

ای گلبن زرد نیم مرده

وی باغچهٔ خزان رسیده

ای بلبل داغ دل شمرده

وی لالهٔ زار داغ دیده

ای سبزهٔ چهره زرد کرده

[...]

زان سپس مردمان فهمیده

همه بیرون شدند دزدیده

گشاده سینه و گردن کشیده

برای جنگ و پرخاش آفریده

ز یاران دمبدم غرغر شنیده

ضررها دیده و نفعی ندیده

بیاوردند انگور رسیده

سیاه و سرخ و زرد و تازه چیده

تو در یک سال گویی یک قصیده

چو توکاهل‌به‌شعر اندرکه دیده‌؟

خانه از غیر چو خالی دیده

فرصتی جسته خری گاییده

زلف‌هایش به طرز نو چیده

روی هم حلقه حلقه خوابیده‌

کی فرو چه رود پسندیده

با چنین ریسمان پوسیده

الغرض ای خدای نادیده

از تو چیزی کسی نفهمیده