گر این را آتشی در دل فروزد

دل او هم ز بهر این بسوزد

چو مهر از تاب سوز سینه سوزد

بجان آیینه را آتش فروزد

سعادت بر کسی چون دیده دوزد

ز غیب او را چراغی برفروزد

آتش از جو منی چه افروزد؟

بلکه دوزخ ز ننک من سوزد

چراغی آمد و بر آفتاب پهلو زد

که دست حسن ویش صد طپانچه بر رو زد

بر این شکار به صد اهتمام اگرچه کشید

شکار بیشه دیگر کمان ولی او زد

درین سراچه چو جای دو پادشاه نبود

[...]

ز عیب آن دگرها دیده دوزد

چراغ وصف این را برفروزد

چو خوی گرمم آتش برفروزد

اگر یاقوت باشد هم بسوزد

چو خویش آتشین کین بر فروزد

جهان را خرمن هستی بسوزد

از او گر بی‌کسی محفل فروزد

اگر سوزد دلت آن به که سوزد

چو رویم ز آتش می برفروزد

ز برقی خرمن سد جان بسوزد

که در قربت مه ار مهرش بسوزد

ز مهرش بار دیگر برفروزد

حدیث شمع کلکت برفروزد

که هر کس بشنود جانش بسوزد

ور جلوه دیدار شبی بزم فروزد

شمعی به میان آید و نظاره بسوزد

گر ز آنکه پسنددش بسوزد

وز دود غمش جهان فروزد

چراغ فکر اگر روشن نسوزد

بوصف آبش آیم برفروزد

داغ بی مرهمی ارباب سخن را سوزد

که بران گر نهی انگشت چو شمع افروزد

بدان بی خود که از نازی بسوزد

به شوخی کز نیازی بر فروزد

جهان زان آتش گل برفروزد

که چون پروانه بلبل را بسوزد

گلش چون از تجلی برفروزد

سپند آرد چراغ طور و سوزد

محبت در دلی کاتش فروزد

گرآب طلق ریزی بیش سوزد