چون ایاز از چشم بدرنجور شد

عاقبت از چشم سلطان دور شد

دیدهٔ بختم، دریغا کور شد

دل نمرده، زنده اندر گور شد

دست گیر ای دوست این بخت مرا

تا نبیند دشمنم کو کور شد

بارگاه دل، که بودی جای تو

[...]

چون ترا ذکر و دعا دستور شد

زان دعا کردن دلت مغرور شد

زان یکی بازی چنان مغرور شد

کز تکّبر ز اوستادان دور شد

فاعل چه کو چنان مقهور شد

فاعلیها جمله از وی دور شد

چون ز چشم خویش و خلقان دور شد

هم‌چو عنقا در جهان مشهور شد

زانک آنجا گفت زینجا دور شد

بر خیالی از حقی مهجور شد

که زمین و آسمان پر نور شد

در مقالات آن همه مذکور شد

لوح محفوظ از نظرشان دور شد

لوح ایشان ساحر و مسحور شد

واقعهٔ آن وام او مشهور شد

پای مرد از درد او رنجور شد

که سرو سمن بوی رنجور شد

ز بس ضعف از خرمی دور شد

از آن سو خبر سوی فغفور شد

تو گفتی که هوش از سرش دور شد

که از شاه چین خرمی دور شد

پری‌دخت مهروی رنجور شد

که از آبگین چون مگس دور شد

به بوی عسل دفع زنبور شد

سرکشید از کبر ابلیس و چنین مهجور شد

دعوی حلاج بر حق بود از آن منصور شد

شد شمع از سوختن این فنر بس پروانه را

کاو به هر جمعیّتی در عاشقی مشهور شد

شام رمزی گفت از مویش چنین تاریک شد

[...]

زو به مردم صحن آن معمور شد

چشم این از مردمک پر نور شد

سایه ظلمت ز میان دور شد

ظلمت سایه همگی نور شد

تیرگی معصیتش دور شد

ظلمت نیلش علم نور شد

به مشرق زمین مطلع نور شد

وز آن ناحیت تیرگی دور شد

آن که از معماری عدلش جهان معمور شد

زین خراب آباد آیین خرابی دور شد