گفت بار نخست کاینجا من

آمدم میهمان به همره زن

یا نرفت از پی رسالت من

یا ندادند رخصت رفتن

روز دیگر ز تنگی مسکن

گشت ناهید همط‌ویلهٔ من

و آذرخوره شد به پارس مکین

در نشابور آذر برزبن‌

بر سر موج‌هاش چین و شکن

حلقه حلقه چو غیبهٔ جوشن

هرچه باشد به قعر آب‌، لجن

بر سر آبدان کند مسکن

عیب از اینهاست کاین خرابه وطن

نشود عدل و داد را مسکن

همه با هم مخالف و دشمن

روی‌ هم رفته دشمنان وطن

فکر کن تا به روزگار کهن

دین ظلمیت بوده برگردن‌؟

همه تغییر داده نام و نشان

هر یکی گشته مهتری ذیشأن

راستی کفش پای این سره‌زن

به از آن مرد ابله کودن

خاندانش مقدس و مومن

شوی برنا و خود کثرالسن

چون زند بوسه‌ای به وجه حسن

گل از آن بوسه گردد آبستن

یک ترن از غرب شود سوت‌زن

وصل کند دجله به رود تجن

نو شود اعیاد و رسوم کهن

خلق به هر جشن کنند انجمن

سال شد از بیست فزون تا که من

گشته‌ام آوارهٔ حب‌الوطن

مرد بیچاره چوبشنید سخن

رفت و بوسید سر و صورت زن

فرش راهش ستخوان‌های کهن

دنده و جمجمه و ساق و لگن

چو خواهی به ‌تیزی‌سرایی سخن

نگه کن بدان گفتهٔ خویشتن

به‌جای خموشی سخن سر مکن

به جای سخن لب مبند از سخن