یک ترن از غرب شود سوت‌زن

وصل کند دجله به رود تجن

نو شود اعیاد و رسوم کهن

خلق به هر جشن کنند انجمن

سال شد از بیست فزون تا که من

گشته‌ام آوارهٔ حب‌الوطن

مرد بیچاره چوبشنید سخن

رفت و بوسید سر و صورت زن

فرش راهش ستخوان‌های کهن

دنده و جمجمه و ساق و لگن

چو خواهی به ‌تیزی‌سرایی سخن

نگه کن بدان گفتهٔ خویشتن

به‌جای خموشی سخن سر مکن

به جای سخن لب مبند از سخن

جوانی که خسبد بر پیره‌زن

بود بی گمان دشمن خویشتن

تو چون از پری زیباتری

هرآینه جلوه سرکن

تا بود جان گرانمایه به تن

سر ما و قدم خاک وطن

بعد از ایجاد صد آشوب و فتن

بهر ایران ز چه رو در لندن

«فرخی » کاین ادبیات سروده است خشن

عذرخواه است صمیمانه ز ابناء وطن

هر که را دوخته شد در ره مشروطه دهن

پر بدیهی است نگوید بجز از راست سخن

به شَهنامه از داستان کهن

چو پیغمبران داده داد سخن

فرستیده آن ناکسان نزد من

که از خاک تیره کنمشان کفن

چنین باشد این روزگار کهن

نماند بانسان بجز یک کفن

منم شهریاری که در عهد من

نباشد ز جنگ و ز دشمن سخن

گزندت رسد از جهان کهن

نگوئیم دیگر از این ره سخن

چو بشنید آژید هاک این سخن

هرا پاک را خواست در انجمن

سپس کفت ای نو گلان وطن

من اینک شما را بگویم سخن

هرا پاک با لشگر خویشتن

نهادند سر جمله سوی وطن