گویند مرا چرا نخندی

گریه‌ست نشان دردمندی

دید آبِله‌پایْ دردمند‌ی‌

بر هر مویی ز مویه‌ بندی

صیاد بدین نیازمندی

آزادی صید چون پسندی؟

بگذار که این اسیرِ بندی

روزی دو کند نشاط‌مندی

چندان نگذشت از آن بلندی

کان دل‌شده یافت هوشمند‌ی

بر من ز خرد چه سکه‌بندی

بر سکهٔ کار من چه خندی

هر روز شدی و گوسفندی

در مطرح آن سگان فکندی

عیوق به دست زورمندی

برده ز هم افسران بلندی

کاین نامه که هست چون پرندی

از غم‌زده‌ای به دردمندی

سرتاسر خود ببین که چندی

بر سر فلکی بدین بلندی

آنگاه رسی به سربلندی

کایمن شوی از نیازمندی

به گردی اگرچه دردمندی

چندانکه گریستی بخندی

لیلی ز سریر سربلندی

افتاد به چاه دردمندی

سر‌بلند‌ی ده از خداوندی

همّتش را به تاج خرسندی

زنده چون برق میر تا خندی

جان خدایی به از تنومند‌ی

هنر آموز کز هنرمند‌ی

درگشایی کنی نه دربند‌ی

باز ماندم ز نا‌تنومند‌ی

از کله‌دار‌ی و کمربند‌ی

گفت ما را تو از خداوندی

هم خرد‌بخش و هم خردمند‌ی

شرط ما با تو در خداوندی

نیست الا بدین خردمندی

مدتی هست کز هنرمندی

بر در شه کنم کمربندی