ظاهر آن اختران قوام ما

باطن ما گشته قوام سما

گفت قاصد می‌کنید اینها شما

گفت نه که بنده فرمانیم ما

شد درخت کژ مقوم حق‌نما

اصله ثابت و فرعه فی‌السما

ظلت الارباح خسرا مغرما

نشتکی شکوی الی الله العمی

تو فرشتهٔ رحمتی رحمت نما

زانک مرغی را نیازارد هما

جوق جوق اسپاه تصویرات ما

سوی چشمهٔ دل شتابان از ظما

ناشده واقف که نک بر پشت ما

رایض و چستیست استادی‌نما

آن دو گفتندش که اندر جان ما

هست پاسخ‌ها چو نجم اندر سما

این جهان خیره است اندر ما

طالب ماست خلق ارض و سما

ای که پراست از تو ارض و سما

بی حجابی بحجله روی نما

اینچنین ارض و این بلند سما

فهم کن نیک اگر نئی اعمی

اثر الامر ابدل العدما

منه ابدی الوجود والامما

هله زو تر کنید جهد شما

تا رهید از جهان حبس و عمی

پیش ما آ که جان بری از ما

گرچه جغدی شوی چو باز و هما

در هیچ صدف نیست چند دردانه ما

جای دگر نبود چو جانانه ما

هرگز دیدی حاضر و غایب یاری

در خانه خود نشسته هم خانه ی ما

که به روحش سلام باد از ما

خوب گفته است احکم الحکما

نصّ قرآن به نام خالق ما

وارد است قوله «له الاسما»

بوالحسین و ابوالمعالی ما

هر دو قایل به مذهب حکما

تو از عادیانی و از مرز ما

ز تخم مهانی و از عرض ما

تا کی کشم انتظار رویت صنما

سرگشته شدم به جستجویت صنما

در حسرت روی خوبت ای جان و جهان

گشتم ز مجاوران کویت صنما

از بس که جفا کشد دل خسته ما

[...]