چنان خوش نباید بدن کت خورند

چنان ترش نه نیز کت ننگرند

بچگان ما مانندهٔ شمس و قمرند

زانکه همصورت و همسیرت هر دو پدرند

تابناکند ازیرا که دو علوی گهرند

بچگان آن بنسبتر که ازین باب گرند

به هر مرز بومی که پی بسپرند

زمین برشکافند و خارا درند

جهان را به شادی همی بسپرند

همه با می و رود و رامشگرند

همه مرز هندش به جان پرورند

مر او را شهان جمله فرمان برند

کنون باژ و ساوش به توران برند

سوی شاه ایران همی ننگرند

به اندک زمان از درش بگذرند

تن دشمنان زیر پی بسپرند

مرا ده مبارز به لشکر درند

که ایشان سپاه مرا افسرند

که ایشان بداندیش و بد گوهرند

به افسون و نیرنگ کین آورند

که از شهر گردون و گاو آورند

مر آن دیو را سوی پیلان برند

که هریک ازیشان یکی لشکرند

ز پیلان جنگی دلاورترند

چونام فرامرز رستم برند

همه باده بر شادی او خورند

چنان کن که هر جا که نامت برند

به نیکی به تن آفرین گسترند

ای بزرگی که سوی درگه تو

ره بزرگان به دیدگان سپرند

فخر جویند و بنده تو شوند

جان فروشند و مدحت تو خرند

مرکبان تو میزبانانند

[...]

آنگه گر خاک سرایش را بدیده بسپرند

در محل و رتبت از بهرام و کیوان بگذرند

نشمرند احسان او با آنکه انجم بشمرند

سرنپیچندش ز سر آنان که بر عالم سرند

سپاهش همه گرد و نام آورند

دلیران و گردان مرز سرند

مخوان گاو کایشان دو شیر نرند

ز پیلان جنگی به کین برترند

به فرمود جمهور تا آورند

بنزدیک ارژنگ شاه سرند

زپیلان به نیرو تواناترند

همه در گه کینه شیر نرند

بگیرند درند از آن پس خورند

چه از ماده و آنکه شیر نرند