به هر باری که سر از آب برزد

تو گفتی آفتاب از آب سرزد

به سوی قصر شد شاپور در زد

سر از بام آن پری چون ماه برزد

به آن عاقل که بر عالم نلرزد

که این عالم غم عالم نیرزد

به برگی کاه، آن عاشق نیرزد

که همچون بید از هر باد لرزد

از جیب عدم وجود سر زد

جان را غم دوست بر جگر زد

خورشید رخش نمود روشن

ز آن شعله که ماه در سحر زد

هر چیز که بود زد اناالحق

[...]

مهر از چرخ نیلگون سر زد

یوسف از آب نیل سر بر زد

باز چو مهر از فلک سر زد

شاه از خواب ناز سر بر زد

چو کینش سر ز جان مره برزد

دو انگشتش بر او تیغ دو سرزد

در خاطر هر که عشق ورزد

عالم همه حبه ای نیرزد

چو از آغوش شوق آن شعله سر زد

پسر این نغمه بر گوش پدر زد

چو بعد از غسل پا از آب بر زد

نهال آتشین از آب سر زد

دو شیر شرزه با هم پنجه بر زد

دو پیل ژنده سر بر یک دگر زد

سر دیوانگی ز دل بر زد

چوب تابوت کند و بر سر زد

تا جلوهٔ بیرنگ تو بر قلب صور زد

تمثال ‌گرفت آینه در دست‌ و به در زد

همت به سواد طلبت ‌گرد جنون داشت

نُه چرخ ز بالیدن یک آبله سر زد

رفتی و نیاسود غبارم چه توان‌کرد

[...]

ساغر نزنم تا بتوان خون جگر زد

بر سر نزنم گل، چو توان دست به سر زد

گویا به چمن تند وزیده ست نسیمی

این مرغ گرفتار صفیری به اثر زد

پرداخته بودم ز سواد دو جهان چشم

[...]

ز روی مصلحت رای دگر زد

برهنه پا هزیمت را به در زد

من به وفا مردم و رقیب به در زد

نیمه لبش انگبین و نیمه تبر زد

در نمکش بین و اعتماد نفوذش

گر به می افگند هم به زخم جگر زد

کیست درین خانه کز خطوط شعاعی

[...]

هرکه به ورزیدنِ کمال کند روی

شیوهٔ نقصان ز هیچ روی نورزد

زلزلهٔ حرص اگر ز هم ببرد کوه

گرد قناعت ز آستانش بلرزد

رفعت اهل زمانه کسب کند آنک

[...]

کسی کش خرد رهنمونست هرگز

به گیتی ره و رسمِ الفت نورزد

که صحبت نفاقی است یا اتفاقی

دلِ مرد دانا ازین هر دو لرزد

اگر خود نفاقیست جان را بکاهد

[...]

صبح آفتاب چون ز فلک سر زد

ماهم به خشم سندان بر در زد

جستم ز جاگشودم درگفتی

خورشید از کنار افق سر زد

ای بس‌ که حنده خندهٔ نوشینش

[...]