گر اندیشهٔ بد کنی بد رسد

چه باید به شاهان چنین گشت بد

سه من تافته بادهٔ سالخورده

به رنگ گل نار و با رنگ زرد

به ایران همی دست یازد به بد

بدین داستان کارسازی سزد

بداند بد و نیک مرد خرد

بکوشد به داد و بپیچد ز بد

که هندوستان را بشویی ز بد

چنان کز ره نامداران سزد

یکی خط دستش بباید ستد

که سر بازگرداند از راه بد

نوا خواست از گیل و دیلم دوصد

کزان پس نگیرد یکی راه بد

اگر خود گذر یابی از روز بد

به مرگ کسی شاد باشی سزد

ز دستور بد گوهر و گفت بد

تباهی به دیهیم شاهی رسد

همان بیخرد کو نیابد خرد

پشیمان شود هم ز گفتار بد

جهان را نباید سپردن ببد

که بر بد گمان بی‌گمان بد رسد

به چهره همه دیو بودند و دد

به دل دور ز اندیشه نیک و بد

بریشان سزد هرچ آید ز بد

هم از شاه گفتار نیکو سزد

چنین داد پاسخ که کردار بد

بود خصم روشن‌روان وخرد

یکی آنک اندیشد از روز بد

مگر بی‌گنه برتنش بد رسد

تو را سر بپیچد ز دستور بد

زآسانی و رای وراه خرد

چوگستاخ باشد زبانش ببد

ز گفتار او دشمن آید سزد

نباید که گردد بگرد تو بد

کزان بد تو را بی گمان بد رسد

من امشب سگالیده‌ام تاختن

سپه را به جنگ اندر انداختند

چنین داد پاسخ که از بخت بد

سزد زین نشان هرچ بر ما رسد