که بنشناسم عمر از بولهب

باد کرهٔ خود شناسم نیمشب

لَنگ و لوک و خفته‌شکل و بی‌ادب

سوی او می‌غیژ و او را می‌طلب

او همی‌شد و اژدها اندر عَقِب

چون سگ صیاد دانا و مُحِب

تکیه بر وی کرد و می‌گفت ای عجب

پیش ما خورشید و پیش خصم شب

جنبش کفها ز دریا روز و شب

کف همی‌بینی و دریا نی، عَجَب

در چنین مستی مراعات ادب

خود نباشد ور بود باشد عجب

گرچه آلت نیستت تو می‌طلب

نیست آلت حاجت اندر راه رب

روزیی خواهم به‌ناگه بی تعب

که ندارم من ز کوشش جز طلب

راهِ روزی کسب و رنجست و تعب

هر کسی را پیشه‌ای داد و طلب

نیست خود از مرغ پران این عجب

که نبیند دام و افتد در عطب

دید بر پشت عیال بولهب

تنگ هیزم گفت حمالهٔ حطب

این قرائت خوان که تخفیف کذب

این بود که خویش بیند محتجب

من همی‌گویم چو ایشان ای عجب

این چنین مُهری چرا زد صنع رب

زین تنازعها محمد در عجب

در تعجب نیز مانده بولهب

جمله قرآن هست در قطع سبب

عز درویش و هلاک بولهب

رب می‌گوید برو سوی سبب

چون ز صنعم یاد کردی ای عجب

مرده است از خود شده زنده برب

زان بود اسرار حقش در دو لب

این قیاس ناقصان بر کار رب

جوشش عشقست نه از ترک ادب

هم بنسبت دان وفاق ای منتجب

این دو ضد با ادب با بی‌ادب

من چو صبح صادقم از نور رب

که نگردد گرد روزم هیچ شب