تو ده جان مرا زین غم رهایی

تو بردار از دلم بند جدایی

مرا کز آفتاب آمد جدایی

چگونه پیشم آید روشنایی

تو تیری من کمانم در جدایی

چو رفتی نیز با زی من نیایی

ز سستی بر یکی پیمان نپایی

ز نادانی به هر رنگی برآیی

نباشد خوشیی چون آشنایی

نه دردی تلخ چون درد جدایی

غریب ارچند باشد پادشایی

بنالد چون نبیند آشنایی

نداند حالت من در جدایی

بریده ز آشنایان آشنایی

چرا جویم ز روی تو جدایی

چرا بُرم ز خورشید آشنایی

کنون آمد زمستان جدایی

بدو در، ابر و باد بی وفایی

خداوندی و بر من پادشایی

توانی کم عقوبتها نمایی

گر آمد ناگهان از من خطایی

مرا منمای داغ هر جفایی

نخواهم جستن از موبد رهایی

نه با او کرد خواهم بی وفایی

ز خرسندی گزیدم پارسایی

که خرسندیست بهتر پادشایی

نگارینا مجو از من جدایی

همه چیزی همی جو جز رهایی

گهی جوید ز هجرانش جدایی

گهی از خشم و آزارش رهایی

توی رانده چو از ده روستایی

که آن ده را سگالد کدخدایی

چو کام و ناز باشد نه مرایی

چو باد و برف باشد زی من آیی

مگر چون جان من یابد رهایی

ترا هم دل بگیرد در جدایی

بدان گفتار کم درمان نمایی

دلم را هم بدان دردی فزایی

که چون تو راز بر دلبر گشایی

نهانت هر چه هست او را نمایی