بکن تعریف خود هر قدر خواهی

که مانند منی را خوابگاهی

که هر قدر از کسانچیزی بخواهی

ز قدر خویشتن قدری بکاهی

به مردم ز من احکام کماهی

رساندی چه اوامر چه نواهی

آن پنجهٔ تیز در شب تار

کردست گهی شکار ماهی

گشته است بحیله‌ای گرفتار

در چنگ تو مرغ صبحگاهی

افتد گذرت بسوی انبار

[...]

کشیدی بر در هر دل سپاهی

ز سوزی، ناله‌ای، اشکی و آهی

اگر هر لحظه سر جوید کلاهی

زند طبع زبون هر لحظه راهی

تو اندر کشور تن، پادشاهی

زوال دولت خود، چندخواهی

ترا فرسود گر روز سیاهی

مرا سوزاند عالم سوزِ آهی

فروغ آفتاب صبحگاهی

فرو شوید ز رخسارت سیاهی

بیا زین ره، بقصر پادشاهی

بخور در سفرهٔ ما، هر چه خواهی

شده هر گوشه‌اش نظاره گاهی

ز هر سنگیش، روئیده گیاهی

بر او خندید مرغ صبحگاهی

که تا کی رخ نهفتن در سیاهی

تو در هر جا که بنشینی، گیاهی

بهر راهی که روئی، خار راهی

درخشیدم چو نور اندر سیاهی

برفتم با نسیم صبحگاهی

سپاه صبح زد از ماه خیمه تا ماهی

ستاره کوکبه آفتاب خرگاهی

به لاجورد افق ته کشیده برکه شب

مه و ستاره تپیدن گرفته چون ماهی

صلای رحلت شب داد و طلعت خورشید

[...]

نه دل مفتون دلبندی نه جان مدهوش دلخواهی

نه بر مژگان من اشکی نه بر لب‌های من آهی

نه جان بی‌نصیبم را پیامی از دلارامی

نه شام بی‌فروغم را نشانی از سحرگاهی

نیابد محفلم گرمی نه از شمعی نه از جمعی

[...]

اشک سحر زداید از لوح دل سیاهی

خرم کند چمن را باران صبحگاهی

عمری ز مهرت ای مه شب تا سحر نخفتم

دعوی ز دیده من و ز اختران گواهی

چون زلف و عارض او چشمی ندیده هرگز

[...]

ای مشکبو نسیم صبحگاهی

از من بگو بدان مه خرگاهی

آه و فغان من به فلک بر شد

سنگین دلت نیافته آگاهی

با آهنین‌دل تو چه داند کرد؟

[...]

از داغ هجران چون اشک لرزان افتاده ام من بر خاک راهی

دیگر ز جانم ای غم چه خواهی، ای غم چه خواهی

که یارای صحبت ندارد گدایی به شاهی

نمایم چو دزدیده گاهی به سویش نگاهی