سر مایه بد اختر شاه را

در بسته بد جان بدخواه را

پسر خود گرامی بود شاه را

بویژه که زیبا بود گاه را

اگر در خورم بندگی شاه را

گشاید بر تخت او راه را

نمانی مگر نیمهٔ ماه را

نشایی به گیتی به جز شاه را

ز گیتی برادر توی شاه را

همی زیر نعل آوری ماه را

بیازرد از بهر تو شاه را

چنان افسر و تخت و آن گاه را

فراز آمده بود مر شاه را

کی نامدار و نکو خواه را

نه استد کس آن پهلوان شاه را

ستوه آورد شاه خرگاه را

بدیدند پر خون تن شاه را

کجا خیره کردی به رخ ماه را

نخستین بگیرم سر راه را

ببینم شما را سر ماه را

که من زین پشیمان کنم شاه را

برافرزوم این اختر و ماه را

همی خوب داری چنین راه را

خرد را و آزردن شاه را

بیاراست آن دختر شاه را

نباید خود آراستن ماه را

خورش تنگ بد لشکر شاه را

که بدخواه او بسته بد راه را

ز کشتن رهانم مر این ماه را

مگر زین پشیمان کنم شاه را

چنو نیست فرزند یک شاه را

نماند مگر بر فلک ماه را

ستاییم تاج شهنشاه را

که تختش درفشان کند ماه را

شب آمد ندانم همی راه را

نیابم همی لشکر و شاه را

چنان دان که ماننده‌ای شاه را

همان تخت زرین و هم‌گاه را

بدو گفت هرکس که تو شاه را

چه جویی نگویی به ما راه را