سوی راست پستان چو آن زنان

بسان یکی نار بر پرنیان

نه من جنگ را آمدم تازیان

به پیلان و کوس و تبیره زنان

بگفتند کین برف و باد دمان

ز ما بود کامد شما را زیان

نبینی بدواندر ایوان و خان

مگر پوشش از ماهی و استخوان

ازان پس تن من نهند اندران

سرآمد سخن چون برآمد روان

به تو حاجت آنستم ای مهربان

که بیدار باشی و روشن‌روان

نگر تا که بینی به گرد جهان

که او نیست از مرگ خسته‌روان

شبانان بدندی و گر ساربان

همه ساله با رنج و کار گران

که نشنید کاسکندر بدگمان

چه کرد از فرومایگی در جهان

بترسید زان لشکر اردوان

شدند اندرین یک سخن هم‌زبان

همان روستایی دو مرد جوان

که بودند روزی ورا میزبان

همی رفت همراه آن کاروان

به رسم یکی مرد بازارگان

که بنوشت بیدادی اردوان

ز داد وی آبادتر شد جهان

پرستنده بشنید و آمد دوان

رسن برد بر چرخ دلو گران

همان کودکان را به فرهنگیان

سپردی چو بودی ورا هنگ آن

چو دین را بود پادشا پاسبان

تو این هر دو را جز برادر مخوان

بپردخت شاپور گنجی بران

که زان باشد آسانی مردمان

کنون کار بهرام بهرامیان

بگویم تو بشنو به جان و روان

چو بشنید پاسخ هم اندر زمان

ز پرده بیامد بر دژ دوان

دو اسپ و دو گوپال و تیر و کمان

به پیش تو آرم به روشن روان