همی بینی این پاک جان مرا

توان مرا هم روان مرا

یکی مهر بستان ز خاقان مرا

چنان دان که بخشیده‌ای جان مرا

ازین پس یکی پرهنر دان مرا

مخوان کودک و شیر نر خوان مرا

گر ندادی آرزوی وصل جانان ،جان مرا

زندگی نگذاشتی بی او غم هجران مرا

سرو من آغشته در اشک جگر خون من است

فارغم گر باغبان نگذاشت در بستان مرا

نیست فرقی در میان شخص من با سایه ام

[...]

ای دشمنان گرفته ز تو در زبان مرا

چون دوستان نبوده به دل یک زمان مرا

غمهات را گرفته ام اندر میان جان

جانا از آن گرفته غمت در میان مرا

گر زعفران بخنده در آرد پس از چه رو

[...]

ای به عالم کرده پیدا راز پنهان مرا

من کیم کز چون تویی بویی رسد جان مرا

جان و دل پر درد دارم هم تو در من می‌نگر

چون تو پیدا کرده‌ای این راز پنهان مرا

ز آرزوی روی تو در خون گرفتم روی از آنک

[...]

چون سنگ وجود لعل شد کانم را

در میبینم قطرهٔ بارانم را

برخاست دلم چنان که ننشیند باز

از بس که فرو نشاندم جانم را

لاجرم گلشن شد این زندان مرا

گه من ایشان را و گه ایشان مرا

چون به جان دادن رسد فرمان مرا

نیم جو ارزد جهانی جان مرا

گر اجازت باشد از پیشان مرا

زود فرمایند شرح آن مرا

نه هوای لقمهٔ سلطان مرا

نه قفای سیلی دربان مرا

کردی آواره ز خان و مان مرا

آتشی انداختی در جان مرا

سیر شد امشب شکم بی نان مرا

نیست نان در خورد ترازجان مرا

جان بگیر و زنده دل گردان مرا

زانکه بی جانان نباید جان مرا

زار میگفت ای مسلمانان مرا

از چه آوردید سر گردان مرا

گفت چون در خانهٔ شیطان مرا

نیست با دستی تهی فرمان مرا

ای وصالت کرده در زندان مرا

ای وصالت گم شده هجران مرا

این زمان فانی بکن قربان مرا

ای یقین تو شده چون جان مرا

من اگر هولم مخنث دان مرا

همچو اشتر بر نشین می‌ران مرا

رسید باد صبا تازه کرد جان مرا

نهفته داد به من بوی دلستان مرا

بخفت نرگس و فریاد کم کن، ای بلبل

کنون که خواب گرفته است ناتوان مرا

صبا سواد چمن زا چو نسخه کرد بر آب

[...]