بپردازم ز رسوایی جهان را

ز ننگ هر سه بزدایم روان را

همین آهوست ویس بد نشان را

بدو هر روز دیگر دوستان را

فرستادش به خانه باغبان را

بخواند از خانه پنهان قهرمان را

به دل مگزین تو بر من دیگران را

کجا من بر تو نگزینم روان را

چو بر دز برد موبد دلستان را

مهی دیگر بیفزود آسمان را

که بخشاید به گیتی عاشقان را

که بخشایش کند درد کسان را

چو ویسه دید تیر دوستگان را

برو نامش نگاریده نشان را

نه غم ماند نه شادی این جهان را

فنا فرجام باشد هردوان را

سپردم مشک خود باد بزان را

همیدون میش خود گرگ ژیان را

بس است او چارهٔ بیچارگان را

همو یاور بود بی یاوران را

نجویم نیز ویس بدگمان را

نه جز وی نیکوان این جهان را

یکی بفریفتی جفت کسان را

به ننگ آلوده دودمان را

شکر هر چند خوش دارد دهان را

نه چون تریاک سازد خستگان را

بدل باشد همه چیز جهان را

بدل نبود مگر پاکیزه جان را

اگر ایشان نپردازند خان را

نباشد جای دیگر کاروان را

نگارا بی تو قدری نیست جان را

چون جان را نیست چون باشد جهان را

فراقت قفل سخت آمد روان را

بجز وصل تو نگشاید مر آن را

که دید آن دلربای دلستان را

که جز فتنه نیامد زو جهان را

چو گوید شادمان دیدم فلان را

من از شادی بدو بخشم روان را

گره بسته میان ابروان را

به خون دیدگان شسته رخان را