رو نمائی دل از ایمان اوست

علم ابراهیم و احمد زآن اوست

هرکه دارد عدل ایمان زآن اوست

پرتو خورشید در ایوان اوست

هرکه دارد دین او علم آن اوست

نعمت جنّت همه برخوان اوست

هرکه او منصف بود شرع آن اوست

علم معنی نامهٔ دیوان اوست

این چنین عالی اب و جد کان اوست

جملهٔ آفاق ابجد خوان اوست

همرهی را گفت این سگ آن اوست

و آن سپیدی بین که در دندان اوست

این همه ملک جهان کل زان اوست

دارو گیر مسکن دیوان اوست

حق اگر حق بین شناسد آن اوست

جملگی حق دفتر دیوان اوست

مشرق مه دور گریبان اوست

مغرب جان نقبه مرجان اوست

حجله پروین بر سیمین او

حاجب پروین لب خندان اوست

ظلمت دل، کوری هرخسته دل

[...]

آنکه سرم بر خط فرمان اوست

گوی دلم در خم چوگان اوست

دل به غمش دادم و جان هم دهم

گر لب و دندان لب و دندان اوست

حال دلم هر چه پریشانی است

[...]

گر به جهل آییم آن زندان اوست

ور به علم آییم آن ایوان اوست

نار خصم آب و فرزندان اوست

همچنانک آب خصم جان اوست

آنک بیرون از طبایع جان اوست

منصب خرق سببها آن اوست

هم سجود هر ملک میزان اوست

هم جحود آن عدو برهان اوست

عاشق آنم که هر آن آن اوست

عقل و جان جاندار یک مرجان اوست

آن سر میدان و این پایان اوست

دل شده چون گوی در چوگان اوست

عام ما و خاص ما فرمان اوست

جان ما بر رو دوان جویان اوست

آن که دل من چو گوی در خم چوگان اوست

موقف آزادگان بر سر میدان اوست

ره به در از کوی دوست نیست که بیرون برند

سلسله پای جمع زلف پریشان اوست

چند نصیحت کنند بی‌خبرانم به صبر

[...]

گر آن است، منشورِ احسان اوست

ور این است، توقیعِ فرمان اوست

از انکس که جانها بفرمان اوست

بدانکس که لولاک درشان اوست