ای دار سلام و دین اسلام

ای قبله خاص و کعبه عام

شه در تو نهاده از وفا گام

خورشید بقصرت آمد از بام

نشد پخته از جوش آن مرد خام

ز افسون نگشت آن دل آرام رام

سرودند نفرین بر آن مرد خام

که با زهر آلوده می را بجام

یافتم منصب و محل و مقام

سرفراز آمدم باستخدام

مائیم که در مشیمه مام

هستیم شهید تیغ ایام

پس بلا جرعه فرو ریخت بکام

طشت پرهیز درافکند از بام

«فاس » از مارک است «بیرمه » سیام

ترک «قسطنطینه » دان به تمام

ندانم که را داده گلقند خام

که از کونش آمد ورا بار عام

آتشی بینم اندر آن هنگام

از ثری تا عرش از افق تا بام

روزه تو بود سه روزه تمام

ده بیاران درین سه روزه طعام

یار از آغاز و یار در انجام

حکم خاوندگار خیر ختام

چو بانو شنید این حکایت تمام

تو گفتی نشاندند زهرش بکام

برفتیم از این جایگه تلخ کام

بدان پختگی رنجمان گشت خام

پس آنگه بر آمد به بالای بام

فروزنده مانند ماهی تمام

برآورد آوازه از سطح بام

که ای بانوی مهربان تر زمام

بزیر اندرش توسن تندگام

یکی باره تند گیتی خرام

مرا گفت کای پوردستان سام

سزد گر بری زی شه از من پیام

کنون زی من آوردی اینسان پیام

نخواهم پیامش که گم بادش نام

به فردوسی از من رسان این پیام

که امروز گیتی ترا شد بکام