انداخت مرا به خردسالی

در پنجه عشق لاابالی

نی هرگزشان ز هم ملالی

نی دیده ز هجر گوشمالی

قاصد به شتر نشست حالی

شد مرحله کوب آن حوالی

هر کس که بود در آن حوالی

از سفره رزق دست خالی

شد کالبدش ز هوش خالی

لیلی به سرش دوید حالی

شد راحله ز آب و زاد خالی

زد دم ز وداع آن حوالی

میفتا در دلت هرگز ملالی

مبادا آفتابت را زوالی

در آریدش که دریابم وصالی

که هر ساعت به چشمم بود سالی

بگویم گر نپنداری محالی

در آن شب کز درازی بود سالی

نبشت اول به نام ذوالجلالی

که نامد هرگز از حالی به حالی

تو گر با عشق من با ذوق و حالی

چرا آشفته این زلف و خالی

برم پنهان و اندر آن حوالی

کنم از بهر تو، یک گوشه خالی

دگر از جنت و دوزخ سؤالی

نمودی نیست این خالی ز حالی

چو داد اصناف خود را حق تعالی

به حد خویش، هر یک را کمالی

فخر دین عادل بیمثل که در حفظ کلام

ختم گردید بر آو آیت فرخ فالی

نظم او سحر مبین است خصوصا تاریخ

کز همه فضل نبودی دل پاکش خالی

وقت تاریخ وفاتش شد از آن گفت خرد

[...]

چشمم که بود از اشک درجی از لیالی

تا دیده‌ام لب او شد درج دیده خالی

ز من گر بشنوی گویم منالی

ز حال همچو خود درمانده حالی

همایون پیکری فرخنده فالی

به یکرنگی چو من شوریده حالی

ای دل تو همیشه در وصالی

حیران جمال ذوالجلالی

مفتاح خزاین وجودی

گنجینه گنج بی زوالی

از عز و شرف ملک نیابد

[...]

تجلی العشق فی کل المجالی

بوجه جل عن وصف الجمال

نیاید شرح حسنش در عبارت

کجا در قال آید ذوق حالی

درآمد یار در کوی خرابات

[...]