چراغی می‌نهی ضوئی کز او تافت

مراتب را نکو جست و نکو یافت

چون علی‌ را اندر این‌ کثرت‌ نیافت‌

هِشت‌ کثرت‌ را و در وحدت‌ شتافت‌

روز و شب‌ اندر سراغ‌ او شتافت‌

تا ورا در مجمع‌ البحرین‌ یافت‌

در ره مهر علی‌ آن کو شتافت‌

نعمت‌ خاص مرا همچون تو یافت‌

تا نشد گریان به‌ دل فتحی‌ نیافت‌

دیدة گریان حجابش‌ را شکافت‌

از حق‌ آداب‌ عبودیت‌ نیافت‌

گر به‌ جانش‌ نور مهرت‌ می‌ نتافت‌

هر وجودی بر قبول او شتافت‌

هستی‌ ای از، وی به‌ حد خویش‌ یافت‌

فیض‌ او را قابلیت‌ ها چو یافت‌

هر وجودی بر قبول او شتافت‌

در تقیّد روی از میدان نتافت‌

شد چو مطلق‌ فرقش‌ از ناوک شکافت‌

تا نخواهد حق‌ هدایت‌ کس‌ نیافت‌

از پی‌ تحصیل‌ آن باید شتافت‌

بی‌ ارادة من‌ هدایت‌ کس‌ نیافت‌

نور این‌ توفیق‌ بر جانی‌ نتافت‌

بیهده حق‌ را کسی‌ پس‌ ره نیافت‌

شمس‌ حق‌ بر جان گمراهان نتافت‌

هر کسی کو رو ز عقل و قلب تافت

از وجودش غیرِ گمراهی نیافت

لاجرم نوری کز او خورشید یافت

ذرّه ای زآن کی توان بر ذرّه تافت

جرئت من، جمله صف‌ها را شکافت

یک سر مو روز مقصد برنتافت

آدم ار چند اندر این ره مو شکافت

بهره یی زین «علم الاسما» نیافت

باز چون در خلوت خاصیش یافت

نور شمس از روزنش در کلبه تافت

ناگهان منغذ بی دین، ز کمینگه بشتافت

تیغی از قهر زد و تارک او را بشکافت

در قاف قرب جانان بی‌شوخی و ظرافت

از این دیار نبود جز یک قدم مسافت

در این رباط ویران با این همه مسافت

آسودگی محال است ای طالب شرافت

سوی آن شهزاده بی‌کس شتافت

فرقش از شمشیر تا ابرو شکافت