چون بدیدم که قصه گشت دراز

ساز و برگ سفر نمودم ساز

گفت ما مبلغی کنیم نیاز

مابقی را تو خود مهیا ساز

شد ملک راد به منبر فراز

لعل سخن‌سنج ز هم کرد باز

کف لئیمش نشد ازحرص و آز

جز ز پی زر ستدن هیچ باز

گفته بدو سعدی شیراز، راز

برده بدو ناخن حافظ نماز

برده ز بس پیش حقیقت نماز

پشت خمیده چو کمان طراز

پیرترین مرد بجستند باز

تا که گشایند بدو قفل راز

یعنی اگرهست به ملکت نیاز

شیرصفت قوّت سرپنجه ساز

سی و دو سال تمام ای جوان افسون‌باز!

شده به همت من‌، کشورت عریض و دراز!

کنون پر گشته گوش ما از این ساز

دگر نبود اثر در هیچ آواز

خروسان محل از هیبتش باز

کشیدندی سحر آهسته آواز

دگر چون مردم گیتی ز آغاز

به ذات صانعی گشته هم‌آواز

چه‌چه مرغان مست عشقباز

همچو افعی گوش او بگرفته گاز

بسته‌ام پاتاوه بر پای نیاز

تا شود در هند آن پاتاوه باز

دریغ و اسف از نشیب و فراز

ز هر سو بر او ره گرفتند باز

ز چاکی پنجهٔ مهره‌باز

یکی در نشیب و یکی در فراز

دریغ آیدم زندگانی به ناز

که بی‌نام نیکو بپاید دراز

بجای گران دنبه بودیش گاز

به‌جای سم گرد چنگ دراز

سپس‌خوشدل و شاد وگردنفراز

شود نرم نرمک به کاشانه باز

برامش زدوده دل از کین و آز

فکنده غم روزگار دراز