پرستنده کرم بگشاد راز

هم‌انگه در دژ گشادند باز

نسازد تو ناچار با او بساز

که روزی نشیب است و روزی فراز

چو بگذشت نیمی ز روز دراز

سپهبد ز نخچیرگه گشت باز

بدو گفت کای شاه کهتر نواز

جوانمرد روشن‌دل و سرفراز

بفرمایم اکنون که جوینده باز

ز روم و ز چین و ز هند و طراز

نماندی که بودی کسی را نیاز

نگه داشتی سختی خویش راز

شما را همان رنج پیشست و ناز

زمانی نشیب و زمانی فراز

نه آن زین نه این زان بود بی‌نیاز

دو انباز دیدیمشان نیک‌ساز

نگر تا نگردد به گرد تو آز

که آز آورد خشم و بیم و نیاز

کنون کار دیهیم بهرام ساز

که در پادشاهی نماند دراز

سر بدرهٔ ما گشادست باز

نباید نشستن کس اندر نیاز

برو نیز بگذشت سال دراز

سر تاجور اندر آمد به گاز

جهان را چنین است آیین و ساز

ندارد به مرگ از کسی چنگ باز

که با کس نگوید سخن جز براز

نهانی در دژ گشادند باز

وزانجا یگه شد سوی پارس باز

جهانی همه برد پیشش نماز

چنین گفت پس با کنیزک به راز

که ای پاک بینادل و نیک‌ساز

بدو باغبان گفت کای سرفراز

ترا جاودان مهتری باد و ناز

چو آمد به نزدیک موبد فراز

بدو مهر بنمود و بردش نماز

چو داردت یزدان بدو دست یاز

بدان تا نمانی به گرم و گداز

به دشواری از شیر کردند باز

همی داشتندش به بر بر به ناز