نداد او گردهٔ بهر خدا را

ولیکن داد صد دینار ما را

مخنث گفت ای مرد بخارا

نشد نقد من و تو آشکارا

بآخر گشت نقشی آشکارا

که در ما کی توانی دید ما را

بدو گفتند روشن کن تو ما را

چنان کین راز گردد آشکارا

که باران می‌نیاید آشکارا

دعائی کن زحق در خواه ما را

سلامی کرد خضر پاک ما را

جوابی گشت ازما آشکارا

خطاب آید ز حضرت آشکارا

که کاری می‌نگردد دیر ما را

گواه این سخن کردم خدا را

پشولیده مگردان جان ما را

چو حارث را مدد گشت آشکارا

بسی خلق از بر شاه بخارا

چو شد بر رودکی راز آشکارا

از آنجا رفت تا شهر بخارا

کسی را هم چنان باید خدا را

ترا گر نیست این این هست ما را

بحقّ آن خدائی کاشکارا

بخلق خود فرستادست ما را

اگر شایستهٔ راه خدا را

بکلی میل کش چشم هوا را

پس آنگه گفت مرغان هوا را

که غیبت بود از بلبل شما را

زهی صنع نهان و آشکارا

که کس را جز خموشی نیست یارا

زهی فاضل ترین کس انبیا را

زهی محرم ترین شخص خدا را

چه دولت بیش از آن دانی گدا را

که جانی برفشاند پادشا را

نبیند مرد خودبین پادشا را

انین المذنبین باید خدا را

پدر او بود و اصل او بود ما را

به یک گندم هدف شد صد بلا را

ز آدم حرص میراثست ما را

درازا محنتا آشفته کارا