به خشروئی او را ز خودشاد کن

به شیرینی او را چو فرهاد کن

زین دو اسم پاک استمداد کن

خلق را با این دو اسم ارشاد کن

از وصایای حسینم یاد کن

اندر این صحرا مرا امداد کن

چار رکن دین خود زین چار بند آباد کن

خویش را از طاعت حرص و هوی آزاد کن

اگر زنده ماندی مرا یاد کن

سیه جامه در مرگ داماد کن

دراین سخت هنگامه ام یاد کن

وزین بند تنگم دل آزاد کن

به آمرزشی مر مرا یاد کن

به مینو روان مرا شاد کن

یکی خانه از داد بنیاد کن

وز آن کشور خویش آباد کن

سپس گفته من بر او یاد کن

باندرز نیکو دلش شاد کن

از چنین صیدی مرا آزاد کن

طاعت دیروزهٔ من یاد کن

یادی از مسعود سعد راد کن

بعد یاد «‌رونی‌» استاد کن

درافکن به‌ سر شور و بیداد کن

به سوز و گداز این غزل یاد کن

ز یاد خود ایدر مرا شاد کن

درین راه دورم یکی یاد کن

کفت شو سوی خراسان واندر آنجا داد کن

وز ره احسان و داد آن ملک را آباد کن

بهرجا خرابی تو آباد کن

دل بابلی را زخود شاد کن