گه به حسرت آن شفیع کائنات

بد نگاهش جانب شط فرات

باد قربان جان و جسم ممکنات

بر شهید تشنه در جنب قرات

کرده‌اند از تشنگی قطع حیات

رفته‌اند ایشان سوی شط فرات

همچو خضر اندر لب عین الحیات

پیکری جستند در جنب فرات

همچو خضر آمد پی آب حیات

تشنه لب چون در لب شط فرات

ز غم العطش وی به لب شط فرات

شد مرا قطع حیات

پرستش تو را زیبد ای پاک ذات

که قائم به ذات تو شد کائنات

که ای روح پاک تن ممکنات

ازین تنگدستی مرا ده نجات

بدان رهنمای طریق نجات

ببستند ازکینه آب فرات

چنین است آیین را ه نجات

که ازخود بمیری و یا بی حیات

وفا بین که پورشه کاینات

لب تشنه بگذشت زآب فرات

زخون یلان خسرو کاینات

روان کرد رودی دگر بر فرات

زتاب عطش خسرو کاینات

دگر باره در تاخت سوی فرات

بیفکند خود را به آب فرات

وز آن سو برون رفت و شد در فلات

منم پور آن شه که نزد فرات

لب تشنه از اسب افتاد مات

شب دوش من درکنار فرات

به ظلمت درون همچو آب حیات

چو این گفت آن تشنه کام فرات

زچشمش نهان شد چو آب حیات

که بود او نگهبان آب فرات

زآتش مباداش هرگز نجات

چو بر ذو الجناح آن شه کاینات

بیامد زمیدان به رود فرات

حق آن نوری که [آمد در جهات]

غلغله پیدا شد اندر کائنات