تو مرا باور مکن کز آفتاب

صبر دارم من و یا ماهی ز آب

ناگهان انداخت او خشتی در آب

بانگ آب آمد به گوشش چون خطاب

فایدهٔ اول سماع بانگ آب

کو بود مر تشنگان را چون رباب

هر که عاشقتر بود بر بانگ آب

او کلوخ زفت‌تر کند از حجاب

آب گفت آلوده را در من شتاب

گفت آلوده که دارم شرم از آب

دود گلخن کی رسد در آفتاب

چون شود عنقا شکسته از غراب

چونک چیزی فوت خواهد شد در آب

ترک کمتر گوی و بهتر را بیاب

خاک از دردی نشیند زیر آب

خاک بین کز عرش بگذشت از شتاب

مقریی می‌خواند از روی کتاب

ماؤکم غورا ز چشمه بندم آب

ماهی بیچاره را پیش آمد آب

این نشانها تلک آیات الکتاب

گفت واپس رفته‌ام من در ذهاب

حَسْرَتا، یا لَیْتَنی کُنْتُ تُراب

ز آتش این ظالمانت دل کباب

از تو جمله اهد قومی بد خطاب

آمد از حق سوی موسی این عتاب

کای طلوع ماه دیده تو ز جیب

شد شریف از زخم آن ظالم خراب

با فقیه او گفت ما جستیم از آب

دیده نابینا و دل چون آفتاب

همچو پیلی دیده هندستان به خواب

درد پشتم داد هم تا من ز خواب

بر جهم هر نیمشب لا بد شتاب

دُور می‌شد این سؤال و این جواب

ماند چون خر محتسب اندر خلاب

من همی‌گفتم که یا رب آن عذاب

هم درین عالم بران بر من شتاب

نطق اصطرلاب باشد در حساب

چه قدر داند ز چرخ و آفتاب

نه در آن دل تافت نور آفتاب

نه گشاد عرصه و نه فتح باب