در ده می عشق یک دم ای ساقی

تا عقل کند گزاف در باقی

زین عقل گزاف گوی پر دعوی

بگذر که گذشت عمر ای ساقی

دردی در ده که توبه بشکستم

[...]

گر دل گویم ز غایت مشتاقی

از دست بشد باده بیار ای ساقی

ور جان گویم در ره تو فانی شد

جان فانی شد کنون تو دانی باقی

چو هر دل را بدو بود اشتیاقی

بیک ره جمله کردند اتّفاقی

ببردند آن دو تن را در وثاقی

یکی را وصل و دیگر را فراقی

مگر سنجر غلامی داشت ساقی

که از خوبی ببُودش هیچ باقی

که در مشرق اگر زالیست باقی

که بر سنگ آیدش پای اتّفاقی

لبم گر بادهیی بخشد بساقی

از آن مستی نماند هیچ باقی

قدح بر چنگ و برنای عراقی

گرفته راه نی با چنگ ساقی

جهانی چون بهشت و حور و ساقی

نبود از هیچ نوعی هیچ باقی

صلای تلخ می در داد ساقی

ز شیرینی خود نگذاشت باقی

اگرچه در سپاهان و عراقی

بترکی گوی قول بی نفاقی

چنان مستم کنون در روی ساقی

که درمستی نخواهم ماند باقی

نخواهم ماند اینجا گاه باقی

ولکین مینخواهد ریخت ساقی

ز جام آخرم کن مست ساقی

مرا داد و در آنم کرد باقی

ز حلّاج این زمان مانده است باقی

عجایب من که کردت دست ساقی

همه مستند و اندر بند باقی

بده جام می اینجا زود ساقی

که تا این پنج روزه عمر باقی

بطاعت صرف سازم همچو ساقی

مرا جامی بده زان جام باقی

که تو هم جام و هم جانی و ساقی

مرا بنمودهاند اسرار باقی

مئی در دادم اینجا باده ساقی

بدو پیدا شدم بنمود باقی

مرا درجام کل او بود ساقی