عقل و جان و دین و دل درباختم

تا کمال ذره‌ای بشناختم

لیک چون من سر دین بشناختم

نفس سگ را هم خر خود ساختم

گفت من خود را در آب انداختم

زانک خود را از تو می‌نشناختم

هرچ گاهی بردم و گه باختم

جمله در آب سیاه انداختم

جسم خود را در ره حق باختم

سر معنی را به جان بشناختم

مناجاتم بنام مرتضا ختم

که او بوده میان اولیا ختم

گفت تا امروز من جان باختم

کفرو ایمان را زهم نشناختم

مدرسه با چند مسجد ساختم

خانقه هم چند طرح انداختم

من امام خود زخود بشناختم

و آنگهی دنیا و دین در باختم

من تن خود را باو انداختم

روح خود را من مجرّد ساختم

من ز بهرت ره ز جوهر ساختم

وندر آن جوهر بمظهر تاختم

ورنه من راهت ز معنی ساختم

سحر ایمان را در او پرداختم

من دعا از زحمت خود ساختم

ز آن بصورت روزه را پرداختم

من وجود خویش را انداختم

جان خود را پیش جانان باختم

چون از این سر ذرهٔ نشناختم

عاقبت از عجز سر در باختم

گفت تااکنون که مینشناختم

گاو را قربان تو میساختم

با جنون از بهر او در ساختم

تادلم یکبارگی پرداختم

گفت در کشتی چو سرافراختم

سرکشان را سرنگون انداختم

مرد گفتا گر وزارت ساختم

نقد عمرم در ره تو باختم

اسب را در راه احمد تاختم

جان خود در راه احمد باختم