تو را سه چیز می‌باید ز کونین

بدانستن عمل کردن شدن عین

چه خوانی ابجد این کار چندین

که ابجد راست الف حرف نخستین

نه سید گفت خلد و نار کونین

بتو نزدیک‌تر از بند نعلین

به کین من چنان دل کرد سنگین

که مرگ تلخ بر من کرد شیرین

یکی را دید آن دیوانهٔ دین

که تُرکی مرده را می‌کرد تلقین

که داند کاین هزاران مهره زرین

چرا گردند در نه حقه چندین

چه می‌گویی که این بت‌های زرین

ازین گشتن چه می‌جویند چندین

اگر خواهیم در یک طرفه العین

پدید آریم در هر ذره کونین

سواد وجه فقر آید بدارین

نسنجد ذره‌ای در فقر کونین

که یک امشب نداری سر به بالین

چرا بر حق زنی تشنیع چندین

چه گردی گرد خوان و شاه چندین

که مشتی عاجزند و خوار و مسکین

پدر این گفت و مادر گفت آمین

وزان پس زو جدا شد جان شیرین

نیازش پیک راه قاب قوسین

نمازش جلوه گاه قرّة العین

درآمد جبرییل آن پیک کونین

یکی تیر از کمان قاب قوسین

کنون نیز آن دو قوس قاب قوسین

یکی شد از تو، ای سلطان کونین

سر آن حلقههای زلف پر چین

شده در گردن گل طوق مشکین

کنم در کوزه جلّاب تو شیرین

نه از یکسوی از دو سوی بالین

شکر چون در صفت افتاد شیرین

شکر خور، می چه پرسی از کجاست این

گلی در خون و آتش بوده چندین

چگونه تاب آرد نیست مشک این

عروس خور ز زیر بیرم چین

برآمد چون یکی طاوس زرّین