گفت ای دل داده میدانی مرا

من کیم کین نکته می‌پرسم ترا

گل بدو گفت ای صبا امشب مرا

در چمن تنها رها کردی چرا

هست سلطانی مسلم مرورا

نیست کس را زهرهٔ چون و چرا

اول وآخر نبد غیری ورا

هرچه بینی اوست این بس مر ترا

چند گویم چند جویم مر تورا

ای ز پنهانی شده پیدامرا

ره روان دانند راه عشق را

کز دو عالم هست این ره برترا

گفت میدانم که گر بخشم ترا

جان من از تن جدا خواهی مرا

مرده را کردم بدم من زنده را

زنده گردانید جان بی ماجرا

جوهری عشق میگوید ترا

چند پیچی خویش رادر ماجرا

اندران صندوق افکندی ورا

کس نمی‌پرسید ازو این ماجرا

سال‌ها دانست اسرار مرا

خوش همی‌خندید پیر نیک را

راه هردم میکنی گم مر مرا

من ترا میبینم اکنون مر ترا

واصلم گردان در آنجا مرمرا

چند گردانم زبان بر ماجرا

هاتفی غیبی ز ناگاهان مرا

داد آوازی که تا کی ماجرا

هرچه خواهی کن که من خواهم ترا

سرفکنده پیش، کم کن ماجرا

حال او این بود من گفتم ترا

بیش دیگر نیست زینسان ماجرا

پختگی حاصل شود آنجا ترا

ورنه تا تو زندهٔ چون و چرا

ای بسا دردی که آمد جمله را

بو که بتوان گفت کلّی ماجرا

تا یقین حاصل شود بی شک مرا

این بُده مقصود من بی ماجرا

گر نبودی معرفت ایوب را

این همه زحمت کجا بودی ورا