که نیم کوهم ز حلم و صبر و داد

کوه را کی در رباید تند باد

نقش من از چشم تو آواز داد

که منم تو تو منی در اتحاد

روز شد خادم بیامد بامداد

زود پالان جست بر پشتش نهاد

رفت و از آخر نکرد او هیچ یاد

خواب خرگوشی بدان صوفی بداد

مر مرا تقلیدشان بر باد داد

که دو صد لعنت بر آن تقلید باد

گفت پیغامبر خداش ایمان نداد

هر که را صبری نباشد در نهاد

زین چنین قحط سه‌ساله داد داد

ظل مولانا ابد پاینده باد

چونک اسمعیل در جویش فتاد

پیش دشنهٔ آبدارش سر نهاد

پور ادهم مرکب آن سو راند شاد

گشت او سلطان سلطانان داد

گفت شاهنشه چنین گیر المراد

این عرضهای تو یک جوهر نزاد

آنچ آبستست شب جز آن نزاد

حیله‌ها و مکرها بادست باد

در نمکلان چون خر مرده فتاد

آن خری و مردگی یکسو نهاد

مدتی فردا و فردا وعده داد

شد درختِ خارِ او محکم نهاد

کرم در بیخ درخت تن فتاد

بایدش بر کند و در آتش نهاد

هر کجا هست او حکیمست اوستاد

بانگ او زین کوه دل خالی مباد

خاک همچون آلتی در دست باد

باد را دان عالی و عالی‌نژاد

جان و عقل من فدای بحر باد

خونبهای عقل و جان این بحر داد

چونک در ریش عوام آتش فتاد

بند کردندش به زندانی نهاد

این چنین ذالنون مصری را فتاد

کاندرو شور و جنونی نو بزاد

دانش ناقص کجا این عشق زاد

عشق زاید ناقص اما بر جماد