چوباشد جهانجوی با فر و هوش

نباید که دارد به بدگوی گوش

چودانی که با او نتابی مکوش

ببرگشتن از رزم باز آر هوش

چو از نعمتش بهره یابی بکوش

که داری همیشه به فرمانش گوش

ز کوپال وخنجر بیاسود دوش

جز آواز رامش نیامد به گوش

زمین پرخروش وهوا پر ز جوش

همی کر شد مردم تیزگوش

که هرچیز کو سازد اندر بوش

بران سو بود بندگان را روش

دگر دیو کینست پرخشم وجوش

ز مردم بتابد گه خشم هوش

به فرمان یزدان نهاده دو گوش

وزیشان نباشد کسی با خروش

ز درگاه طلخند برشد خروش

ز لشکر همه کشور آمد بجوش

دگر گفت کای شاه با فر و هوش

جهان شد پُر آواز خنیا و نوش

چو آواز آهرمن آید به گوش

نماند به دل رای و با مغز هوش

به باد‌افره ِ بی‌گناهان مکوش

به گفتار ِ بدگوی مسپار گوش

یکی کفشگر بود و موزه فروش

به گفتار او تیز بگشاد گوش

یکی آرزو کرد موزه فروش

اگر شاه دارد بمن بنده گوش

هنر باید از مرد موزه فروش

بدین کار دیگر تو با من مکوش

توانگر بود چادر او بپوش

چو درویش باشد تو با او بکوش

به نیکی گرای و به نیکی بکوش

بهرنیک و بد پند دانا نیوش

نباشند شاهان ما دین فروش

بفرمان دارنده دارند گوش

به تیره شبان چون برآمد خروش

نهادند هرکس به آواز گوش

همی‌گفت و خاقان بدو داده گوش

چنین گفت کای مرد دانش فروش